Operacja ptozy, opadnięcie powieki górnej

Pytania i odpowiedzi

DLACZEGO POWIEKI OPADAJĄ?

Właściwe funkcjonowanie powiek zależy zarówno od prawidłowo funkcjonujących mięśni, jak i nerwów je zaopatrujących. Za zamykanie powiek odpowiada mięsień okrężny oka, unerwiony przez nerw twarzowy, a unoszenie powieki jest możliwe dzięki mięśniowi dźwigaczowi powieki górnej oraz mięśniowi tarczkowemu (mięsień Müllera), który wychodzi z powierzchni głębokiej dźwigacza, łącząc się z brzegiem górnym tarczki powieki. Wadliwe funkcjonowanie powieki najczęściej wiąże się z nieprawidłowym działaniem mięśni szkieletowych odpowiedzialnych za unoszenie powieki lub uszkodzeniem nerwów unerwiających te mięśnie. Ptoza występuje u Pacjentów w każdym wieku, może być schorzeniem wrodzonym bądź nabytym.

JAKIE TESTY PRZEPROWADZA SIĘ PODCZAS DIAGNOSTYKI OPADAJĄCEJ POWIEKI?

Rozpoznanie opadnięcia powieki stawia się na podstawie wywiadu, badania klinicznego Chorego oraz, w wybranych przypadkach, badań dodatkowych i konsultacji specjalistycznych. Pierwszym etapem procesu diagnostycznego blefaroptozy jest wywiad. Podczas badania okulistycznego ocenia się funkcję dźwigacza powieki górnej, wysokość szpary powiekowej (pomiar w najszerszym miejscu pomiędzy brzegami rzęsowymi obu powiek), linię obrysu brzegu powieki górnej i położenie fałdu powieki górnej. Ocenia się również stopień ptozy. By ocenić wydolność mięśnia Müllera, podaje się do worka spojówkowego leki sympatykomimetyczne i ocenia się zmianę położenia powieki po 10 minutach.

KIEDY NALEŻY OPEROWAĆ OPADAJĄCĄ POWIEKĘ?

Jak już wcześniej wspomniano opadnięcie powieki może stanowić jedynie defekt kosmetyczny, ale także prowadzić do zaburzeń czynnościowych, w znacznym stopniu wpływających na codzienne funkcjonowanie Pacjenta (ograniczenie pola widzenia, trudności w czytaniu, jeździe samochodem). W pierwszej grupie Pacjentów podjęcie decyzji o operacji wiąże się z chęcią uzyskania młodszego i bardziej estetycznego wyglądu, w grupie drugiej – poprawą komfortu życia.

CZY BLIZNA PO OPERACJI OPADAJĄCEJ POWIEKI BĘDZIE WIDOCZNA?

Okolica powiekowa uważana jest za uprzywilejowaną pod względem estetyki gojenia się ran. W przypadku chirurgicznej korekty powieki górnej metodą Müllerektomii (skrócenie mięśnia Müllera) zabieg wykonywany jest od strony wewnętrznej powieki, nie ma cięć na skórze oraz ryzyka powstania blizny. Podczas zabiegu skrócenia rozcięgna mięśnia dźwigacza powieki górnej czy „podwieszenia” powieki do mięśnia czołowego, cięcia operacyjne lokalizowane są w naturalnych załamkach skóry bądź zmarszczkach co zmniejsza ryzyko widoczności blizn pooperacyjnych. Z reguły po około 4 tygodniach blizny są niemalże niewidoczne, natomiast po okresie około 3 miesięcy nie sposób ich odróżnić od okolicznej skóry.